Inzichten van de paarden: vechten tegen burn-out werkt niet! Radicale acceptatie wel.

Waargebeurde coaching sessies bij de paarden en de inzichten die de paarden schonken.

Radicale acceptatie in het hier en nu van alles wat is en wat geweest is: de1ste stap bij herstel van burn-out/chronische stress. Zolang je vecht tegen de realiteit of ervan wegvlucht, ben je in overleving. Herstel start pas als het zenuwstelsel in rust komt door aanvaarding van de realiteit in het hier en nu. Zolang er geen acceptatie is, gaat alle energie naar 'de strijd ertegen' en is er geen ruimte noch energie voor herstel en een vernieuwde toekomst. Radicale acceptatie betekent niet dat je de feiten bagatelliseert of goedkeurt. Door de realiteit af te wijzen verandert ze niet, om de realiteit te kunnen veranderen, moet je ze eerst accepteren. Pijn is onvermijdelijk, het is de methode van de natuur om aan te geven dat er iets mis is. Door de realiteit af te wijzen verandert pijn in lijden. Acceptatie kan tot verdriet en rouw leiden, maar meestal volgt daarna een diepe kalmte. Het pad uit de hel loopt via de ellende. Door te weigeren de ellende te accepteren die hoort bij het uit de hel klimmen, val je terug in de hel.

Een bijzonder wijs leiderspaard liet mij dit ervaren tot in de kern van mijn lichaam midden op de weide, omringd door de andere paarden uit de kudde.

lees verder hoe het ging….

in volle strijd en overleving om niet verder weg te zinken in alle burn-out symptomen stond ik op de weide tussen een kudde paarden samen met de coach. Mijn hoofd werkte overuren en kreeg ik niet meer stil, zoekend naar dé oplossing om uit mijn burn-out crisis te geraken. Mijn hoofd had allerlei mogelijke oplossingen bedacht, keuzes die ik moest maken om de volgende actie te ondernemen. Ik legde de druk op mezelf zeer hoog, ik moest iets ondernemen om ervoor te zorgen dat ik niet verder afgleed: een opleiding volgen, veranderen van werk, een hobby opstarten…. Mijn lichaam schreeuwde mij toe dat het niet meer ging, maar ik wou niet luisteren, mijn hoofd zou het allemaal wel oplossen. Ik praatte honderduit met de coach, alles wat in mij hoofd zat, wou ik haar uitleggen. De coach vroeg mij om voor elke optie die ik in mijn hoofd had een kegel te kiezen en die ergens op de weide neer te zetten. Ze vroeg mij om vervolgens bij elke kegel te gaan staan, te benoemen wat het actiepunt was en te doorvoelen wat dit met mij deed en wat het mij bracht, alle gedachtes en emoties die erbij hoorden. Het leiderspaard uit de kudde kwam nieuwsgierig naar elke kegel, bleef er even staan en aan ruiken en duwde vervolgens met zijn neus de kegels één voor één omver gevolgd door een trap ertegen met zijn been. Vervolgens ging het paard terug naar de plek in de weide waar de coaching sessie gestart was. Ik was volledig de kluts kwijt, wat doet hij nu met mijn keuze opties? De coach stelde mij de vraag, wat dit met mij deed, wat er bij mij gebeurde? Eerst voelde ik intens verdriet, verontwaardiging, …. het paard gelooft niet in mijn keuze opties, hij trapt ze gewoon omver? De coach bleef hierover verder verdiepende vragen stellen. Telkens een laagje dieper gaan voelen wat ik hierbij ervaarde, alle emoties die erbij kwamen, alle gedachten die het gebeuren bij mij opriep, alle sensaties in mijn lichaam... om vervolgens te komen bij de essentie: wat heb je nu op dit moment het meeste nodig, wat zegt mijn lichaam, mijn intuïtie? Ik barste in tranen uit, mijn lichaam schreeuwde het uit, ik heb nu gewoon rust nodig, stilstaan, geen actiepunten, geen zelfopgelegde druk, emoties laten komen, tijd voor mezelf, niet meer vechten, zacht zijn voor mezelf en mij met zorg en liefde laten omringen…….ACCEPTATIE. Het paard was ondertussen terug op onze startplaats gaan staan en keek mij zeer uitnodigend en begripvol aan, hij stond daar als een rots in de branding, mijn lichaam voelde intuïtief dat ik dicht bij het paard wilde zijn, ik stapte ernaar toe, liet mij eerst hangen over de rug van het paard, zo kon ik ervaren hoe het voelt om gedragen te worden door de kracht van zo'n sterk dier, om te ervaren hoe het zou zijn om niet alles zelf te moeten dragen. Daardoor kon mijn lichaam beginnen ontspannen en loslaten. De zwaartekracht trok mij verder naar de aarde toe, ik zette mij totaal uitgeput vlak bij het paard neer op de weide, liet de overweldigende vermoeidheid toe en stopte met vechten. Het paard kwam over mij staan, wat gaf mij dat een beschermend, veilig en geborgen gevoel. Ik bracht mij troost en bovenal eenheid met mezelf. Ondertussen was de poes er ook komen bijliggen en werden we omcirkeld door de rest van de kudde. Ik voelde mij volledig opgenomen door de kudde, wat een gedragenheid, ik stond er niet meer alleen voor. Ik kon al mijn emoties toelaten, de paarden bleven staan zolang het nodig was om tot rust te komen en overgave in het hier en nu. Er was plots geen verleden meer of toekomst, mijn hoofd viel stil, er ontstond een diepe innerlijke kalmte. Nu wist ik wat ik echt nodig had, een diep innerlijk 'weten'. Voor het eerst, na jaren vechten tegen een opkomende burn-out kon ik toelaten om ‘te stoppen’, mijn vermoeidheid doorvoelen en accepteren, alles te aanvaarden en mijzelf te geven waar mijn lichaam al jaren om schreeuwde: rust, vertraging, zelfliefde. Dit was het keerpunt in mijn proces, dit was het begin van mijn nieuwe toekomst. Na de sessie kon ik rouwen en kwam er energie en ruimte om aan een nieuwe toekomst te bouwen. Geen enkele andere begeleiding was er in geslaagd mij dit duidelijk te maken, de paarden lieten het mij ervaren, met heel mijn lichaam, geest en ziel.